28 abril 2013

VEIGA, (SUEÑOS DE EMIGRANTE) -2-

CONTOS, LEENDAS E HISTORIAS DA COMARCA DE ANCARES




Éste é un relato real da vida dun home común, nada diferente da dos seus congéneres, quizais por iso, merece ser contada. Todo parecido con nomes de persoas e lugares son froito da imaxinación do autor.
XARDONMANROFER

SEGUNDA PARTE


Entre batalla e batalla, recalando aquí e alá, sen descanso e sen permisos de longa duración Veiga únicamente gozó dun pequeno respiro antes de acometer o asalto a Teruel. Case dúas semanas acuartelados en Ademuz deixáronlle un imborrable recordo.
A tropa libre de servizos pasea pola cidade entre veciños moi amigables e algúns que non lles mostraban aprecio aínda que non fóra de forma visible pero non houbo obstáculos para relacionarse coa veciñanza na que apenas había homes novos e sen saber moi ben como se atopouse con Carmen; unha beleza de verdes ollos e escultural figura. Carmen e Veiga sentíronse atraídos desde o primeiro día e encontrarón o modo de verse a “escondidas” afastados das miradas indiscretas e da férrea vixilancia á que tiñan sometida dous irmáns falangistas que nunca á fronte foron.
Os encontros de Veiga e Carmen non pasaron desapercibidos ao sarxento Marcelo, ao que a curiosidade perdíalle; quixo decatarse ben dos amoríos de Veiga e decidiu privarlle dos pases de saída. Veiga, decatouse da “curiosidade” do sarxento e resolveu a situación invitando ao sarxento a ir coñecer a Carmen; e a curiosidade levouno ao pobo acompañando a Veiga que lle deu esquinazo na taberna en compañía dos falangistas irmáns de Carmen. O sarxento Marcelo ten moitas “batallas” que contar e algunhas das que nin mentar quere como a noite no fronte de Murcia creu estar “vendo” pasar ovellas escoitando esquilas que portaban as tropas republicanas.

De improviso tiveron que levantar o campamento, tan precipitadamente que Marcelo quedase sen coñecer a Carmen e Veiga non puido despedirse dela. Nunca máis volveron saber o un do outro.

O regimiento percorreu a fronte de Valencia, Alacante e Castellón entre acampadas pra recalar en Monforte do Cid antes de atacar Elche e alí, coas lineas de artillería funcionando incesantemente a tropa, mentres espera o asalto xoga ás cartas, e a Veiga pérdenlle as cartas, sobre todo, a brisca e o tute; perder tomáballo moi a peito, parecía que lle fose a vida niso e ese día perder partida tras partida, a vida lle fué niso. Ocorreu que abandonou o buraco do obús onde estaban xogando ao quedarse sen tabaco, que era o que se xogaban, e aínda antes de chegar á tenda de campaña, un certeiro obús segó a vida dos seus cinco compañeiros; Veiga descubriu que non era certo que nos buracos dos obuses non volven caer máis obuses e tamén canto doe a perdida dos bos amigos. Tanto lle afectou que pasou dúas semanas na enfermería sen ser ferido.
Incorporar á unidade, co alta médica, para entrar desfilando xunto aos seus compañeiros en Orihuela. Recibíronlles con bandeiras brancas. Aos nenos notábaselles que foran preparados para acollerlles, mentres que as mulleres e uns poucos homes maiores, simulaban alegría, senón todos, case todos. En primeiro lugar, abrindo o desfile, marchaba unha centuria de falangistas, estes pregoaban na retaguardia que viñan da fronte, aínda que Veiga non vira a ningún por alí, realmente só viunos no desfile.
Veiga coñecía, de oídas, as tarefas dos falangistas, sabía que o seu labor desenvolvíana nas cidades e pobos, fundamentalmente como “quintacolumnistas” que ensinaban aos vermellos e republicanos, “a pasear”, ¡Vamos! Que os levaban de paseo, e non o debían facelo nada mal, non tiveron reclamaciones dos paseantes.
Veiga marchaba nos últimos lugares da formación, e miraba á súa ao redor con detenimiento; non vira nunca unha cidade como Orihuela. Notábanse os bombardeos dos regios edificios e dos palacios da nobreza, ás portas dos cales saudaban brazo no alto e moi enfervorizados aos libertadores. Nunha das moitas igrexas, se encaramou un raparigo cunha bandeira inimiga dando vivas á república. Non tivo tempo pra máis, foi abatido e rematado polo Xefe da Centuria dos falangistas. Baleirou o cargador da súa pistola no seu corpo inerte, cando xacía, agonizante, no chan. Armouse un gran revuelo, algúns non sabían onde esconderse, outros se tombaron tapándose a cabeza con ambas mans. Ao seu lado Germán caeu desmayado, e tivo que trasladalo con axuda doutro compañeiro á casa máis próxima. Veiga nunca soubo que naquela casa, había nado Miguel Hernández.
Desde Orihuela partiron rumbo a Teruel.

Catro días escondidos, camiñando pola noite a paso forzado, sen poder facer lume, comendo en frío, percorrendo canles de arroios e torrenteras, vadeando montes con lentitud. As penosas marchas, achegaron a compañía ao obxectivo; Un outeiro próximo a Albarracín que impedía o paso pra tóma de Teruel polos nacionales.
Pasaron dúas noites consecutivas, prácticamente enterrados, nas beiras do riu Ebrón, camiñaron deixando sempre á súa esquerda a sierra de Javalón, avistaron Jabaloyas, unha aldea pequena, non puideron achegarse para non ser descubertos. A posición divisarona de madrugada, había que subir os mil catrocentos metros. Ata Valdecuenca; a cota alcanzouse e alí esperaron a noite para asaltala. Recibiron ordenes tallantes, silencio absoluto, nada de ruído e pasar a coitelo aos defensores, sen reparar en nada, canto antes mellor.
Á noitiña desprazáronse sigilosamente, ladera arriba, coas bayonetas caladas. Veiga ía desnucado, unha cousa é disparar contra o inimigo desde a distancia, e outra ben distinta, é matalo tan próximo. Na proximidade, non se deixa de pensar que estas matando a un semellante, a un ser humano, talvez a un irmán. Na distancia cando Veiga disparaba o máuser, pechaba os ollos e abríaos para mirar a dereita é esquerda, co fin de pescudar quen podería acertar ao inimigo. Nunca pensaba que él acertase.
A bandeira moura da súa compañía precedeunos no asalto, cando o primeiro aceiro penetro nun defensor, montaron tal griterío que nin o mortalmente ferido foi capaz de escoitar o seu grito de agonía. O resultado foi catastrófico. A resposta dos defensores, tan inesperada como violenta. Tiveron que baixar u outeiro con precipitación, con tanta présa que moitos perderon as súas armas e macutos.
Todo o mundo atribúo o fracaso aos mouros, -isto tamén se fai agora- uns dicían que non eran capaces de matar en silencio, outros, que tiñan que berrar para quitarse o medo ou para infundirlo; o certo é que Veiga nin berrou nin acoitelou. Hoxe segue sen saber si fose capaz de facelo. Ao recordalo aínda ten medo.
Veiga miraba mal aos mouros, desde aquel día aínda peor. Non entendía a súa cultura e menos concibía porque estaban pelexando con Franco, nunha terra que non era a súa. El afín de contas foi á fronte porque o mobilizaron os nacionais, como o podían levar os republicanos. Aínda que non é menos certo que lle podía a razón de paisanaje do Xeneral, -actualmente conserva unha foto do caudillo en uniforme de gala coas condecoraciones de Capitán Xeral, das que había nos centros oficiais- Pero non hai que deixarse enganar, Veiga séntese socialista.

Acamparan nos arredores de Segorbe e establecieron o campamento de tal xeito que todos sabían que a cousa ía para longo; gozaban ata de permisos para ir ao pobo, e podíase ir con seguridade. Estaba controlado pola Falange.
No pobo habían habilitado un prostíbulo, na casa do Alcalde republicano ao que previamente levaron de “paseo”. A casa contaba na entrada cunha cantina, onde se pechaban os tratos carnales. As restantes dependencias destinábanse aos revolcones.
Cando Veiga entrou na cantina, atopouse no medio dunha discusión entre un mouro cunha furcia que se negaba a aceptar o diñeiro e o trato. As razóns non eran outras que as do descomunal membro sexual do beréber, ela espetáballes sen máis:
¡Iso, métesllo a ti nai!
Veiga aconsellou ao mouro que se enrollara o aparello no turbante e ao parecer o consello funciono. O mouro de nome Munir, confraternizó con Veiga, invitoulle ata ás bebidas, aínda que o non probaba o alcohol. Saíron moitas veces xuntos e mantiveron longas charlas, falando cada un da súa terra e dos seus costumes. Veiga reprocháballe a Munir moitas cousas, sobre todo co auga.
¡A auga sérvenos para purificarnos!
-Pero utilizas o prato no que comes para lavarche o cu-
¡Crees seica que non lavamos o prato, o voso é peor non lavades o cu logo de cagar!
Veiga quedo bastante desconcertado e decidiu contraatacar. Nada mellor que amentarlle a fuxida de Valdecuenca.
-Si aquela noite non gritásedes, tomásemos a posición- ¡Pero, Foder como gritabades!
¡Non che enfades, Paissa!
¡subimos os primeiros porque non confiaban en vós!
-Executamos as ordénes dos xefes e oficiais, e eles foron os primeiros en retroceder; como saíu mal, bastante mal, ¡Somos os culpables!
-Agradece a Ála, salvar a honra... nós cargaremos coa deshonra-

Pasaron moitos anos ata que Veiga reencontrouse con Munir; foi en Madrid ao dobrar na rúa de Carretas. Eran tempos de Paz; Vinte e cinco anos de Paz, de silencio nas urnas, de ideas caladas, que non sometidas e de cobrarse os servizos prestados.
Munir contoulle que traballaba cun familiar seu, un tal Bussiam que ao parecer estaba protexido polo Xeneral, parece que foi cabo do seu escolta. Íalle moi ben, polo menos, así lle pareceu a Veiga. Intercambiaron os suas vivencias, contáronse a súa vida e despedíronse para nunca volver verse. A Veiga seguían sen gustarlle os mouros.


No hay comentarios: